Sunday, 21 June 2015
Tuesday, 9 June 2015
Krokowa
Wieś od XII wieku do 1772 r. należała do rodu Krokowskich. Od końca XVI w. do połowy XIX w. Krokowa była centrum kalwinizmu na Pomorzu Gdańskim i przynajmniej do połowy XIX w. odbywały się tutaj regularne nabożeństwa ewangelicko-reformowane po kaszubsku. Po wygaśnięciu polskiej linii rodu pod koniec XVIII w., Krokowa przeszła w ręce linii zniemczonej używającej nazwiska von Krockow. Najbardziej dramatyczny moment rodziny von Krockow przypadł na lato 1939 r. W rodowej posiadłości, która leżała na terytorium II Rzeczypospolitej, żyło czterech braci von Krockowów: Albrecht, Heinrich, Reinhold i Urlich, mających obywatelstwo polskie. Reinhold został wcielony do polskich ułanów, a Heinrich i Urlich uciekli na niemiecką stronę i zaciągnęli się do hitlerowskiego wojska. Cała trójka uczestniczyła w walkach, we wrześniu 1939 r. 26-letni Albrecht, aby uniknąć rozkazu mobilizacyjnego, dokonał samookaleczenia: stracił palec u nogi. Był gospodarzem majątku do 1945 r. Ułan Reinhold po kilku tygodniach powrócił z niemieckiej niewoli i spotkał się z braćmi w Krokowej. Reinhold wstąpił do SS i z dwójką braci walczył dla III Rzeszy. Wszyscy trzej zginęli na froncie. Z kwerendy, którą na zlecenie wojewody pomorskiego wykonał profesjonalny historyk wynika, że nekrologi trzech poległych braci von Krockow zawierały stwierdzenie: W ciężkich czasach polskich rządów pozostawali wierni niemczyźnie.
kościół parafialny św. Katarzyny Aleksandryjskiej, neogotycki, z połowy XIX w., do 1945 r. ewangelicki. Ceglany, nietynkowany, o charakterystycznych, ośmiokątnych, płasko zwieńczonych wieżach z ceglaną balustradą. Główną patronką krokowskiego kościoła jest św. Katarzyna Aleksandryjska, natomiast na bocznych obrazach widnieją: św. Pius X i św. Wojciech.
pałac - z częściowo zachowaną fosą był budowany od XIV wieku, a obecny kształt uzyskał w XVIII w. W 1945 r., gdy właściciele zostali zmuszeni do wyjazdu do Niemiec, budynek został znacjonalizowany. W niewielkim pałacu obok dyrekcji Zakładu Hodowli Roślin był Kaszubski Dom Kultury. To tu miał siedzibę 20-osobowy zespół folklorystyczny Kaszëbë. Ten dom był jedną z najatrakcyjniejszych placówek wiejskich powiatu puckiego. Niestety pałac popadł w ruinę. W 1990 r. został ze smakiem odrestaurowany przez polsko-niemiecką fundację, w skład której wchodzą także dawni właściciele. Obecnie jest to luksusowy hotel i muzeum, w którym historyczna narracja skupia się na losach członków rodu
źródło:http://pl.wikipedia.org/wiki/Krokowa
kościół parafialny św. Katarzyny Aleksandryjskiej, neogotycki, z połowy XIX w., do 1945 r. ewangelicki. Ceglany, nietynkowany, o charakterystycznych, ośmiokątnych, płasko zwieńczonych wieżach z ceglaną balustradą. Główną patronką krokowskiego kościoła jest św. Katarzyna Aleksandryjska, natomiast na bocznych obrazach widnieją: św. Pius X i św. Wojciech.
pałac - z częściowo zachowaną fosą był budowany od XIV wieku, a obecny kształt uzyskał w XVIII w. W 1945 r., gdy właściciele zostali zmuszeni do wyjazdu do Niemiec, budynek został znacjonalizowany. W niewielkim pałacu obok dyrekcji Zakładu Hodowli Roślin był Kaszubski Dom Kultury. To tu miał siedzibę 20-osobowy zespół folklorystyczny Kaszëbë. Ten dom był jedną z najatrakcyjniejszych placówek wiejskich powiatu puckiego. Niestety pałac popadł w ruinę. W 1990 r. został ze smakiem odrestaurowany przez polsko-niemiecką fundację, w skład której wchodzą także dawni właściciele. Obecnie jest to luksusowy hotel i muzeum, w którym historyczna narracja skupia się na losach członków rodu
źródło:http://pl.wikipedia.org/wiki/Krokowa
Monday, 8 June 2015
przystań w Nadolu
Jesienią 2010r. został zakończony pierwszy etap projektu pod nazwą: „Wzmacnianie atrakcyjności turystycznej Gmin Krokowa i Gniewino poprzez: budowę dwóch i przebudowę dwóch przystani jachtowych na Jeziorze Żarnowieckim”, przy udziale środków pochodzących z Unii Europejskiej w ramach Regionalnprzystanego Programu Operacyjnego dla Województwa Pomorskiego na lata 2007 – 2013. Rezultatem projektu jest budowa 2 przystani jachtowych wraz z infrastrukturą towarzyszącą w miejscowościach Lubkowo (koło Domu Pomocy Społecznej) oraz Brzyno. Ponadto przebudowane zostały 2 istniejące pomosty w Lubkowie i Nadolu.
Największa na Jeziorze Żarnowieckim przystań w Nadolu rozbudowana została o stały pomost cumowniczy dla statku pasażerskiego „Nadolanin” oraz pomost pływający dla jachtów i motorówek. Oddany do użytku został również budynek obsługi ruchu pasażerskiego, budynek obsługi przystani, wiata do organizacji imprez plenerowych oraz piękne tereny spacerowe.
Obecnie przystań w Nadolu wyposażona jest w Statek Wycieczkowy „Nadolanin”, szybkie łodzie motorowe „Parana” i „Iguasu” , łodzie wędkarskie i rowery wodne.
źródło:http://dobremiejsce.gniewino.pl/turystyka/obiekty/przystan-w-nadolu
Największa na Jeziorze Żarnowieckim przystań w Nadolu rozbudowana została o stały pomost cumowniczy dla statku pasażerskiego „Nadolanin” oraz pomost pływający dla jachtów i motorówek. Oddany do użytku został również budynek obsługi ruchu pasażerskiego, budynek obsługi przystani, wiata do organizacji imprez plenerowych oraz piękne tereny spacerowe.
Obecnie przystań w Nadolu wyposażona jest w Statek Wycieczkowy „Nadolanin”, szybkie łodzie motorowe „Parana” i „Iguasu” , łodzie wędkarskie i rowery wodne.
źródło:http://dobremiejsce.gniewino.pl/turystyka/obiekty/przystan-w-nadolu
NADOLE - Skansen
Skansen nad jeziorem Żarnowieckim to pochodząca z XIX wieku zagroda wiejska. Kompleks obejmuje domostwo, zabudowania gospodarcze oraz obiekty towarzyszące: piwnicę, studnię, wozownię, pasiekę, wędzarnię, piec chlebowy i inne. W stodole urządzono wystawę dotyczącą historii pszczelarstwa pomorskiego. Niedawno muzeum wzbogaciło się o zrekonstruowaną chatę rybacką.
Na terenie skansenu organizowane są w sierpniu imprezy: Dzień Chleba i Miodu oraz Krancbal – jarmark folklorystyczny.
Sunday, 7 June 2015
Kościół p.w. św. św. Jakuba i Mikołaja w Mechowie
Istniejący obecnie kościół o konstrukcji szkieletowej jest już trzecią świątynią z kolei w tym miejscu. Pierwsza spłonęła w roku 1583. Drugą o której wiadomo, że była „z pruskiego muru” rozebrano by mógł stanąć obecny kościół, którego fundatorem był Jacek Rybiński – opat oliwski w roku 1742. Kościół parafialny pierwotnie był p.w. Podwyższenia Krzyża Św. obecnie p. w. śś. Jakuba St. i Mikołaja.
Około roku 1771 odnowiono wieżę z elewacją zachodnią. Z roku 1882 pochodzi podmurówka ścian nad fundamentem, a w 1916 r. Odnowiono wieżę i zmieniono pokrycie dachowe ( gonty zastąpiono dachówką ). Przed 1979 renowacja.
Kościół usytuowany jest wśród drzew na wzniesieniu otoczonym murem kamienno – ceglanym. Wystrój wnętrza działa zapewne na wyobraźnie zmęczonych codzienną pracą parafian. Być może przybliża im niebo. Kościół parafialny o konstrukcji szkieletowej posiada wypełnienia murowane z cegły i otynkowane, na fundamencie z ociosanych głazów narzutowych. Jest on jednonawowy z wydzielonym nieco cięższym i niższym prezbiterium zamkniętym trójbocznie, przy którym od północnej strony znajduje się zakrystia. W przęśle zachodnim wbudowana jest do wnętrza wieża, mieszcząca w przyziemiu kruchtę.
Druga kruchta przy nawie od południowej strony. Wnętrze nakryte silnie spłaszczonym, pozornym sklepieniem kolebkowym. W tęczy o łuku odcinkowym znajduje się fazowana belka na dwóch ozdobnych wspornikach, a na niej umiejscowiony jest krucyfiks barokowy z poł. w. XVIII.
Okna i wejścia zamknięte są odcinkami łuku, ponadto w przęśle zach. okulusy. Chór muzyczny wsparty na dwóch słupach, z parapetem występującym trójbocznie w części środkowej, dzielonym płycinami z ozdobnie wycinaną listwą u dołu. W wejściach do kruchty południowej i zakrystii drzwi klepkowe, ćwiekowane, w tych ostatnich barokowy zamek, zapewne z czasu budowy. W pn-zach narożu zakrystii kaptur kominka, półokrągły, przechodzący ku górze w formę cylindryczną, z gzymsami i profilami. Na zewnątrz dolna część elewacji, nad kamiennym cokołem, licowana cegłą (1882), wyżej konstrukcja drewniana o układzie prostokątów, miejscami urozmaicona skośnymi belkami; elewacja zachodnia oszalowana deskami. W elewacji wsch. prezbiterium wnęka przesklepiona odcinkiem łuku. Gzymsy koronujące drewniane, profilowane szczyty obwiedzione deskami.
Dachy dwuspadowe, nad prezbiterium od wsch. trójpołaciowy, nad zakrystią pulpitowy; kryte dachówką. Przy wsch. szczycie nawy kwadratowa wieżyczka na sygnaturkę, podbita blachą.
Nad zach. częścią nawy nadbudowana czworoboczna wieża z puklastym zadaszeniem i ośmioboczną ślepą latarnią, oszalowana, nakryta dzwonowym hełmem pokrytym dachówką, na którym chorągiewka z datą 1916. Na jednej z belek konstrukcji data 1771, zapewne odnosząca się do wzniesienia wieży.”
Nie ulega wątpliwości, że ołtarz główny jest dziełem wczesnobarokowym z ok. 1640 roku. Został on przemalowany przez Lugarda z Glatz Kłodzko) w 1865 roku, konserwowany natomiast był przez Barbarę Szczypiorską w 1965-6. Ołtarz posiada dekorację snycerską chrząstkowo – małżowinową, ujęty korynckimi kolumnami i uchami. Kolumny oplecione są winną latoroślą, z maskami w kiściach owoców na dolnej części trzonów i popiersiami aniołów trzymających kartusze na podstawach kolumn, dźwigających fragmenty belkowania i woluty przerwanego naczółka, w uchach półpostacie aniołów; konchowe nisze, w których rzeźby śś. Jakuba Starszego i Jana Ewangelisty. Na belkowaniu figury śś. biskupa i Wacława; obrazy współczesne ołtarzowi.
W polu głównym Koronacja N. P. Marii (przemalowany), być może warsztat Bartłomieja Strobla, w dolnej strefie apostołowie i trzy niewiasty w strojach dworskich wokół pustego sarkofagu, w górnej scena koronacji, nawiązująca także do kompozycji o tym temacie Hermana Hana; w zwieńczeniu obraz Chrustusa jako Fons Vitae (zwany też Siedem Sakramentów Św.) będący uproszczoną repliką pelplińskiego pierwowzoru.
„ Ołtarze boczne usytuowane przy tęczy, późnobarokowe z ok. 1742 roku, konserwowane także przez Barbarę Szczypiorską w latach 1961-71, z ornamentyką późnobarokową akantowo – kwiatową i dorobioną w stylu rokoka, ujęte korynckimi kolumnami, ażurowymi uchami oraz walutowymi spływami w zwieńczeniu, w lewym zwieńczeniu rzeźby śś. Katarzyny i Barbary, dwóch pottów oraz hierogram Maria w glorii; obrazy: w polu głównym św. Józef z Dzieciątkiem (w. XX), w zwieńczeniu św. Roch(w. XX). W prawym zwieńczeniu rzeźby śś. Bernarda i Benedykta, dwóch puttów oraz litery IHS w glorii; obrazy: w polu środkowym św. Pielgrzym koniec wieku XIX, W ZWIEŃCZENIU Matka Boska z Dzieciątkiem (w. XX).
Przy prz. ścianie nawy znajduje się jeszcze jeden ołtarz, wczesnobarokowy 1630-40, stiukowy, częściowo przekształcany w XIX wieku, z parą konelowanych kolumn i uchami małżowinowymi z główkami aniołków, gipsowym wizerunkiem Matki Boskiej Częstochowskiej w polu środkowym oraz płaskorzeźbionym popiersiem Boga Ojca w uszatym obramieniu z rzeźbami dwóch zakonników 2 poł. w. XVIII, w zwieńczeniu.
Przez chwilę przyglądam się ambonce i zastanawiam się nad tym ile to czasu i serca można włożyć w dopracowanie każdego szczegółu.
„ Ambona barokowa 2. poł. w. XVII; korpus rozczłonkowany kolumienkami i płycinami z mal. Postaciami czterech ewangelistów, w płycinie parapetu schodów Chrystus dźwigający krzyż, w zaplecku Chrystus Dobry Pasterz, przemalowane. Chrzcielnica barokowa w. XVIII, z rzeźbą św. Jana Chrzciciela na pokrywie i współczesną ośmioboczną misą cynową. Kropielnica kamienna w. XVII-XVIII, z płaskorzeźbionym krzyżem w glorii. Ławy i balustrada komunijna przed ołtarzem głównym w. XVIII. Feretron w. XVIII, z obrazami św. Jadwigi i nierozpoznanej zakonnicy (przemalowanymi). Rama feretronu rokokowa 2.poł.w.XVIII. Obrazy barokowe: 1. Ostatnia Wieczerza ok. poł. w. XVII, konserwowany 1966, mal. przez naśladowcę obrazu z ołtarza Siedmiu Sakramentów Św. z katedry w Pelplinie ( dawniej w predelli ołtarza głównego, obecnie przechowywany na plebani ); 2. Śś. Jakub Starszy i Mikołaj, 2.poł.wXVII, z postaciami świętych na pierwszym planie i siedzącą na obłokach Matką Boską koronowaną przez Dzieciątko w strefie górnej. Krzyż procesyjny ludowy w. XIX. Monstrancja barokowa w. XVII/XVIII, z cechą miejską Gdańska i imienną Zygfryda Ornstera ( czynna 1691-1735 ); na stopie nakładane medaliony z przedstawieniami Chrystusa Salvadora, N.P. Marii Służebnicy Pańskiej, N.P. Marii Matki Ocalenia i św. Ignacego Loyoli, na ramionach bocznych figurki śś. Mikołaja i Jakuba Starszego, promienista gloria zwieńczona krucyfiksem i monogramem IHS. Kielich barokowy ok. 1680, z cechą miejską Gdańska i imienną Piotra Rohdego II ( czynny 1654-89 ), zdobiony wieńcem repusowanych kwiatów na stopie i liśćmi akantu na gruszkowatym nodusie. Krzyże ołtarzowe: 1. Drewniany rokokowy 2.poł.w.XVIII.; 2. drewniany klasycystyczny 1.poł.w.XIX; 3. żeliwny 2.poł.w.XIX. Lichtarze: 1-2. mosiężne w. XVI, na lwich łapach; 3-10. cynowe w. XVIII. Świecznik wiszący mosiężny, osiemnastoramienny, z lwem podtrzymującym kartusz z datą 1843, literami T B i gmerkiem. Dzwon odlany 1572 przez Hansa Barnstropa, z imionami fundatorów i dwiema plakietkami z Matką Boską z Dzieciątkiem.”
W kościele jest też baldachim na którego podniebieniu znajduje się Duch Św. w postaci gołębicy.
źródło:http://www.mechowo.pl/index.php/component/content/category/15-parafia
Około roku 1771 odnowiono wieżę z elewacją zachodnią. Z roku 1882 pochodzi podmurówka ścian nad fundamentem, a w 1916 r. Odnowiono wieżę i zmieniono pokrycie dachowe ( gonty zastąpiono dachówką ). Przed 1979 renowacja.
Kościół usytuowany jest wśród drzew na wzniesieniu otoczonym murem kamienno – ceglanym. Wystrój wnętrza działa zapewne na wyobraźnie zmęczonych codzienną pracą parafian. Być może przybliża im niebo. Kościół parafialny o konstrukcji szkieletowej posiada wypełnienia murowane z cegły i otynkowane, na fundamencie z ociosanych głazów narzutowych. Jest on jednonawowy z wydzielonym nieco cięższym i niższym prezbiterium zamkniętym trójbocznie, przy którym od północnej strony znajduje się zakrystia. W przęśle zachodnim wbudowana jest do wnętrza wieża, mieszcząca w przyziemiu kruchtę.
Druga kruchta przy nawie od południowej strony. Wnętrze nakryte silnie spłaszczonym, pozornym sklepieniem kolebkowym. W tęczy o łuku odcinkowym znajduje się fazowana belka na dwóch ozdobnych wspornikach, a na niej umiejscowiony jest krucyfiks barokowy z poł. w. XVIII.
Okna i wejścia zamknięte są odcinkami łuku, ponadto w przęśle zach. okulusy. Chór muzyczny wsparty na dwóch słupach, z parapetem występującym trójbocznie w części środkowej, dzielonym płycinami z ozdobnie wycinaną listwą u dołu. W wejściach do kruchty południowej i zakrystii drzwi klepkowe, ćwiekowane, w tych ostatnich barokowy zamek, zapewne z czasu budowy. W pn-zach narożu zakrystii kaptur kominka, półokrągły, przechodzący ku górze w formę cylindryczną, z gzymsami i profilami. Na zewnątrz dolna część elewacji, nad kamiennym cokołem, licowana cegłą (1882), wyżej konstrukcja drewniana o układzie prostokątów, miejscami urozmaicona skośnymi belkami; elewacja zachodnia oszalowana deskami. W elewacji wsch. prezbiterium wnęka przesklepiona odcinkiem łuku. Gzymsy koronujące drewniane, profilowane szczyty obwiedzione deskami.
Dachy dwuspadowe, nad prezbiterium od wsch. trójpołaciowy, nad zakrystią pulpitowy; kryte dachówką. Przy wsch. szczycie nawy kwadratowa wieżyczka na sygnaturkę, podbita blachą.
Nad zach. częścią nawy nadbudowana czworoboczna wieża z puklastym zadaszeniem i ośmioboczną ślepą latarnią, oszalowana, nakryta dzwonowym hełmem pokrytym dachówką, na którym chorągiewka z datą 1916. Na jednej z belek konstrukcji data 1771, zapewne odnosząca się do wzniesienia wieży.”
Nie ulega wątpliwości, że ołtarz główny jest dziełem wczesnobarokowym z ok. 1640 roku. Został on przemalowany przez Lugarda z Glatz Kłodzko) w 1865 roku, konserwowany natomiast był przez Barbarę Szczypiorską w 1965-6. Ołtarz posiada dekorację snycerską chrząstkowo – małżowinową, ujęty korynckimi kolumnami i uchami. Kolumny oplecione są winną latoroślą, z maskami w kiściach owoców na dolnej części trzonów i popiersiami aniołów trzymających kartusze na podstawach kolumn, dźwigających fragmenty belkowania i woluty przerwanego naczółka, w uchach półpostacie aniołów; konchowe nisze, w których rzeźby śś. Jakuba Starszego i Jana Ewangelisty. Na belkowaniu figury śś. biskupa i Wacława; obrazy współczesne ołtarzowi.
W polu głównym Koronacja N. P. Marii (przemalowany), być może warsztat Bartłomieja Strobla, w dolnej strefie apostołowie i trzy niewiasty w strojach dworskich wokół pustego sarkofagu, w górnej scena koronacji, nawiązująca także do kompozycji o tym temacie Hermana Hana; w zwieńczeniu obraz Chrustusa jako Fons Vitae (zwany też Siedem Sakramentów Św.) będący uproszczoną repliką pelplińskiego pierwowzoru.
„ Ołtarze boczne usytuowane przy tęczy, późnobarokowe z ok. 1742 roku, konserwowane także przez Barbarę Szczypiorską w latach 1961-71, z ornamentyką późnobarokową akantowo – kwiatową i dorobioną w stylu rokoka, ujęte korynckimi kolumnami, ażurowymi uchami oraz walutowymi spływami w zwieńczeniu, w lewym zwieńczeniu rzeźby śś. Katarzyny i Barbary, dwóch pottów oraz hierogram Maria w glorii; obrazy: w polu głównym św. Józef z Dzieciątkiem (w. XX), w zwieńczeniu św. Roch(w. XX). W prawym zwieńczeniu rzeźby śś. Bernarda i Benedykta, dwóch puttów oraz litery IHS w glorii; obrazy: w polu środkowym św. Pielgrzym koniec wieku XIX, W ZWIEŃCZENIU Matka Boska z Dzieciątkiem (w. XX).
Przy prz. ścianie nawy znajduje się jeszcze jeden ołtarz, wczesnobarokowy 1630-40, stiukowy, częściowo przekształcany w XIX wieku, z parą konelowanych kolumn i uchami małżowinowymi z główkami aniołków, gipsowym wizerunkiem Matki Boskiej Częstochowskiej w polu środkowym oraz płaskorzeźbionym popiersiem Boga Ojca w uszatym obramieniu z rzeźbami dwóch zakonników 2 poł. w. XVIII, w zwieńczeniu.
Przez chwilę przyglądam się ambonce i zastanawiam się nad tym ile to czasu i serca można włożyć w dopracowanie każdego szczegółu.
„ Ambona barokowa 2. poł. w. XVII; korpus rozczłonkowany kolumienkami i płycinami z mal. Postaciami czterech ewangelistów, w płycinie parapetu schodów Chrystus dźwigający krzyż, w zaplecku Chrystus Dobry Pasterz, przemalowane. Chrzcielnica barokowa w. XVIII, z rzeźbą św. Jana Chrzciciela na pokrywie i współczesną ośmioboczną misą cynową. Kropielnica kamienna w. XVII-XVIII, z płaskorzeźbionym krzyżem w glorii. Ławy i balustrada komunijna przed ołtarzem głównym w. XVIII. Feretron w. XVIII, z obrazami św. Jadwigi i nierozpoznanej zakonnicy (przemalowanymi). Rama feretronu rokokowa 2.poł.w.XVIII. Obrazy barokowe: 1. Ostatnia Wieczerza ok. poł. w. XVII, konserwowany 1966, mal. przez naśladowcę obrazu z ołtarza Siedmiu Sakramentów Św. z katedry w Pelplinie ( dawniej w predelli ołtarza głównego, obecnie przechowywany na plebani ); 2. Śś. Jakub Starszy i Mikołaj, 2.poł.wXVII, z postaciami świętych na pierwszym planie i siedzącą na obłokach Matką Boską koronowaną przez Dzieciątko w strefie górnej. Krzyż procesyjny ludowy w. XIX. Monstrancja barokowa w. XVII/XVIII, z cechą miejską Gdańska i imienną Zygfryda Ornstera ( czynna 1691-1735 ); na stopie nakładane medaliony z przedstawieniami Chrystusa Salvadora, N.P. Marii Służebnicy Pańskiej, N.P. Marii Matki Ocalenia i św. Ignacego Loyoli, na ramionach bocznych figurki śś. Mikołaja i Jakuba Starszego, promienista gloria zwieńczona krucyfiksem i monogramem IHS. Kielich barokowy ok. 1680, z cechą miejską Gdańska i imienną Piotra Rohdego II ( czynny 1654-89 ), zdobiony wieńcem repusowanych kwiatów na stopie i liśćmi akantu na gruszkowatym nodusie. Krzyże ołtarzowe: 1. Drewniany rokokowy 2.poł.w.XVIII.; 2. drewniany klasycystyczny 1.poł.w.XIX; 3. żeliwny 2.poł.w.XIX. Lichtarze: 1-2. mosiężne w. XVI, na lwich łapach; 3-10. cynowe w. XVIII. Świecznik wiszący mosiężny, osiemnastoramienny, z lwem podtrzymującym kartusz z datą 1843, literami T B i gmerkiem. Dzwon odlany 1572 przez Hansa Barnstropa, z imionami fundatorów i dwiema plakietkami z Matką Boską z Dzieciątkiem.”
W kościele jest też baldachim na którego podniebieniu znajduje się Duch Św. w postaci gołębicy.
źródło:http://www.mechowo.pl/index.php/component/content/category/15-parafia
