Ciało odmawia współpracy, zmysły zawodzą, witalność kruszeje... człowiek coraz częściej ma ochotę się odłożyć.
Świadomość przemijania staje się boleśnie natarczywa, trudno się od niej opędzić.
To, co kiedyś było ważne, wydaje się dzisiaj miałkie, co kiedyś cenne, dzisiaj mało wartościowe. Dawne apetyty niedorzeczne, niegdysiejsza niecierpliwość głupia, uniesienia nieco tandetne. Spontan brakiem rozumu, pewność siebie niedostatkiem wyobraźni, żałosną arogancją, ambicje nędzną kompensacją.
Starość jest irytująca, jej mądrość nie przynosi pożytku, nie na wiele się przydaje. Rady dla młodych to upierdliwe zrzędzenie albo groteskowy patos w stylu Paulo Coelho.
Co z tego, że dzisiaj wiem, że spokój ducha jest błogością, harmonia z drugim człowiekiem ekstazą... a hedonizm rodzajem rozpaczy ?
Mogę sobie o tym, co najwyżej, do siebie poskwierczeć, grzejąc dłonie przy fejsbukowym ognisku.
Piotr Pietucha
